... Anyways... ito kwentong buhay nanaman... pauwi ako nung isang gabi... Magisa lang ako pababa galing gate 6, palabas na ng main gate, tinawag ako ng friends ko, na nakita ko, pero as always... ayoko naman mag sira ng moments... anyways... tinawag ako, d naman ako makatanggi, pumunta ako sa kanila... umuwi yung isa, tapos kwentuhan to the max kami ng isa ko pang friend... Ayokong ayoko talaga mag sabat... pero sabi nila hindi naman...
anyways... umuwi na rin yung girl, sinundo kasi, ako naman, naiwan. I always liked to stay 10 minutes alone in the night, specially in San Beda... the night was just great... *dramatic* haha... anyways... after about mga 5 minutes, (oo 5, hindi 10, nagmamadali na ako nun eh), umuwi na ako... tapos... i went on the tricycle... Nang malapit na sa SIMBAHAN, umiyak ako bigla. Hindi ko lang talaga alam kung tears of joy, o tears of sadness ang naramdaman ko para sa dalawa. Joy, kasi ang happy nila, sadness, kasi ako, pano ako? ...
It just goes to show na you love a person kasi you want what's best for that person.
You want what's best for that person, coz you want what's best for that person...
You love him/her, coz you love him/her...
No comments:
Post a Comment